آرامشی از جنس درد

دنیای ما آدم‌ها مالامال از درد و اندوه و غم و غصه است. انسان‌ها همگی در زندگی خود همواره به دنبال خوشبختی می‌گردند، غافل از اینکه خوشبختی دقیقا همان چیزی است که خداوند آن را بر روی زمین قرار نداده و تلاش آدمی تا روز موعود بی‌نتیجه خواهد ماند.

خوشبختی یا همان آرامش حقیقی، جایی فراسوی نگاه کوتاه بین ماست.

انسان در میان حوادث و تنگناهای دنیا به‌مثابه فردی نابینا در میانه طوفانی سهمگین میماند که توان گریز ندارد و کاری به‌جز صبر و نگه‌داشتن جوانه امید در دلش نمی‌تواند انجام دهد. گهگاه آدمی به میانه این طوفان‌های پیاپی وارد می‌شود و دمی کوتاه خود را فارغ از هرگونه درد و غم و اندوه می‌بیند و این‌گونه می‌پندارد که دیگر دوران درد و رنج پایان‌یافته و او به خوشبختی دست‌یافته است، غافل از اینکه دیواره سهمگینی از بلایای دنیای هزار رنگ در پیش روی اوست. و جالب‌تر از همه اینکه این انسان ضعیف و ناتوان و کوته‌نظر تا اندکی از غصه‌ها فاصله می‌گیرد، سر به طغیان می‌گذارد و برای خدایش گردن کشی می‌کند.

حال اگر دل به آسمان بسپاری، صدای خنده فرشتگان را خواهی شنید که عرش را فرا گرفته و خدا را می‌بینی که با لبخندی ملیح به این مخلوق کوچک خود می‌نگرد که اینک ادعای بزرگی می‌کند.