خستگی بی امان

 

خستگی ناجوانمردانه ای سراسر وجودم را فرا گرفته

روزگاری جوانی بودم پر از آرزوهای دور و دراز

پر از کارهای نکرده ای که روز و شب برایشان لحظه شماری میکردم

پر از فانتزی های زیبا و معصومانه که قرار بود دنیا را به جای بهتری تبدیل کند

اما الان چرا اینقدر سرخورده و بی حس و حال و بی رمق شده ام و روزها که هیچ، سال ها را یکی پس از دیگری میشمارم

انگار نه انگار که روزی با تمام وجود میترسیدم از اینکه لحظه ای از عمر را به بطالت و پوچی بگذرانم

انگار نه انگار که من همان جوانی هستم که شعار میداد حاضر است برای تفریح بیشتر، کمتر بخوابد و لحظه هارا از دست ندهد

این دیگر چه وضعی است، چقدر سخیف و مشمئز کننده شده وجودم

 

بعد از سال ها دوباره نوشتن، و فشردن دکمه های سرد و بی روح، قلبم را به درد می آورد.

گویی در این لحظه این انگشتان راز مگویی را فاش میکنند که سال ها چشمانم آنها را پشت زرق و برق دنیا مخفی کرده بودند.

چرا لحظه ای لبخند و شادی و لحظه ای دیگر غم از سرتاسر وجودم بالا میرود

چرا حال من در خلوت و پیش جمع فرق دارد. این چه دردی است که سال ها در وجود من رخنه کرده

چرا با اینکه مغزم پر است از کارهای روزمره ای که انجام نداده ام، اما احساس میکنم هیچکاری برای انجام دادن ندارم

 

یعنی اینقدر زود پیر شدم

اصلا اگر پیر هم شده باشم مگر چه عیبی دارد.

مگر با خودم قرار نگذاشته بودم که شادترین پیرمرد دنیا باشم.