خدای خوب من!

خدای من آرامش مطلق است. خدای من آرام آرام است و همیشه گوشه لبش لبخند دارد. هر وقت چشمم بهش می‌افتد می‌بینم با آرامش دارد به من نگاه می‌کند و لبخند می‌زند.

اگر جلویش بپر بپر کنم، بالا پایین بروم، برقصم، بخوانم، بزنم، بشکنم. باز می‌بینم دارد با لبخند به من نگاه می‌کند.

هر وقت سرگرم دنیا و غرق غم و غصه می‌شوم و فراموشش می‌کنم. هر وقت می‌خواهم سر به تن این دنیا نباشد. هر وقت بی‌وفایی مردم این روزگار، دلم را آتش می‌زند. هر وقت بی‌پناهی و تنهایی وجودم را پاره پاره می‌کند.

یادم می‌آید یکی هست.

به محض این‌که چشمم به او می‌افتد، آتش دلم سرد می‌شود. من هم با نگاهش آرام می‌گیرم.

من هم یک لبخند کوچک از ته دل می‌زنم و به او نگاه می‌کنم.

همه جا ساکت است. همه جا پر از نور و روشنی است. هر دومان ساعت‌ها چشم در چشم هم می‌مانیم.

لذت آرامش را با ذره ذره وجوم احساس می‌کنم.